Wat waren de belangrijkste atoomprojecten

Wat waren de belangrijkste atoomprojecten Het Manhattan Project Op 2 augustus 1939 schreef Albert Einstein een brief aan de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt, wat de aanzet zou hebben gegeven voor het Manhattan Project. In deze brief meldde Einstein dat de Duitsers bezig waren een atoombom te ontwikkelen. Amerika besloot om ook een atoombom te ontwikkelen en er alles aan te doen om de Duitsers voor te blijven in de ontwikkeling. Het Manhattan Project is een codenaam voor een geheime operatie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit project heeft geleid tot de ontwikkeling van de eerste atoombom. Het project werd geleid door de Verenigde Staten in samenwerking met Canada en het Verenigd Koninkrijk. Formeel werd het project aangewezen als het Manhattan Engineering District (MED). Dit verwijst specifiek naar de periode van 1941 tot 1946 toen het onder controle stond van het US Army Corps of Engineers met als leider generaal Leslie R. Groves. De onderzoeken stonden onder leiding van de joods-Amerikaanse natuurkundige J. Robert Oppenheimer. Hij werd dan ook wel gezien als ‘De vader van de atoombom. Dit project was begonnen vanwege de angst die wetenschappers hadden sinds nazi-Duitsland in de jaren 30 een onderzoek was begonnen naar nucleaire wapens. Het Manhattan Project is tot stand gekomen uit een klein onderzoeksprogramma in 1939. Het groeide uit tot een groot project met meer dan 130.000 werknemers en het kostte uiteindelijk bijna 2 miljard dollar, wat voor die tijd heel veel was. Het resulteerde in verschillende onderzoeken en productieplaatsen met geheime onderzoeksmethoden. De onderzoeken vonden plaats op meer dan dertig locaties in de Verenigde Staten, Canada en het Verenigd Koninkrijk. De drie belangrijkste onderzoek- en productieplaatsen van het project waren de plutonium productie faciliteit wat nu Hanford (Washington) heet, de uraniumverrijking faciliteiten bij Oak Ridge (Tennessee), en het wapen onderzoek en ontwerp laboratorium wat nu bekend is als Los Alamos National Laboratory (New Mexico). Op 16 juli 1945 vond de eerste atoomproef plaats, deze werd tot ontploffing gebracht op een stalen toren bij de luchtbasis Alamangordo in New Mexico. Het had een enorme kracht en de hitte was zo verschroeiend dat de toren helemaal verdween en het woestijnzand in een straal van 700 meter in glas veranderde. Voor de proef wist niemand of de bom zou werken, maar het was zeker succesvol. Uranverein Het Duitse nucleaire project in nazi-Duitsland, bekend als het Uranverein (uranium club), begon in april 1939. Dit was slechts een paar maanden na de ontdekking van kernsplijting in januari 1939. Het programma heeft tot de volgende uitvindingen geleidt: de Uranmaschine (nucleaire reactor), uranium en het scheiden van uraniumisotopen. Het hoogtepunt was het moment dat ze erachter kwamen dat met kernsplitsing de oorlog niet beà «indigt zou worden. In januari 1942 droeg het leger het project over aan het Reich Research Council, maar ze bleven er wel mee verbonden door het te financieren. Vanaf dit moment is het project opgesplitst in 9 grote instituten waar de leiders van die instituten hun eigen doelstellingen nastreefden. Ook nam het aantal wetenschappers dat werkte aan dit project enorm af. De meest invloedrijke mensen binnen het Uranverein waren Kurt Diebner, Abraham Esau, Walther Gerlach en Erich Schumann. Schumann was een van de meest krachtige en invloedrijke fysici in Duitsland. Diebner werkte al zijn hele leven aan het nucleaire energie project en had er veel controle over. Abraham Esau werd aangesteld als leider van het kernfysica onderzoek in plaats van Hermann Gà ¶ring in december 1942; Walther Gerlach volgde hem in december 1943 weer op. Door het aanscherpen van de regels van de Duitse academische wereld onder het nationaalsocialistische regime, vertrokken vele natuurkundigen en wiskundigen uit Duitsland in 1933. De Joden die het land nog niet hadden verlaten werden hierna snel verwijderd uit Duitse instellingen, dus ook uit de academische wereld. Aan het einde van de oorlog, streden de geallieerden om de overgebleven onderdelen van de nucleaire industrie (personeel, faciliteiten en materiaal). Het Sovjetproject De Sovjet-Unie begon interesse te krijgen in nucleaire fysica in de vroege jaren 30, een tijdperk waarin een aantal belangrijke nucleaire ontdekkingen en resultaten werden gedaan, namelijk de identificatie van het neutron en proton als fundamentele deeltjes en de eerste atoomsplitsing door John Cockcroft en Ernest Walton. Het Sovjetproject voor de ontwikkeling van een atoombom werd gestart nadat Jozeph Stalin gehoord had van de Amerikaanse inspanningen om een atoombom te ontwikkelen. Hij werd door Georgii Flerov geÃÆ' ¯nformeerd in april 1942. Het was erg verdacht dat er niets werd gepubliceerd in het nieuws en dus drong Flerov Stalin aan om een atoomproject te beginnen. Omdat de Sovjet-Unie nog steeds betrokken was bij de oorlog met Duitsland op het thuisfront, was een project op grote schaal nog niet mogelijk. Toch was het noodzakelijk een atoomproject te beginnen om teveel achterstand te voorkomen. De leider van het project was in eerste instantie minister van Buitenlandse Zaken Vjatsjeslav Molotov, maar hij werd in 1944 vervangen door Lavrentii Beria. De wetenschappelijk leider van het project was de kernfysicus Igor Kurchatov. Andere belangrijke personen waren Yuli Chariton, Yakov Zeldovich en de theoretisch ontwerper van de waterstofbom, Andrei Sacharov. Het Sovjet atoom project profiteert van de zeer succesvolle spionage inspanningen van de Sovjet militaire inlichtingendienst (GRU) en de buitenlandse geheime inlichtingendienst NKVD. Bewijs dat afkomstig was van het Verenigd Koninkrijk had een rol gespeeld in de beslissing van de Sovjet staat in september 1942, om de resolutie 2352 goed te keuren. Dit was het begin van het Sovjet atoom project. Door de bronnen die men had in het Manhattan project, onder wie Klaus Fuchs, kreeg de Sovjet inlichtingendienst belangrijke informatie over de voortgang van de Amerikaanse atoombom. De rapporten werden getoond aan de wetenschappelijk leider van het project, Kurchatov, wat een belangrijke invloed had op zijn eigen onderzoek. Een voorbeeld hiervan is dat de Amerikanen de mogelijkheid hadden om plutonium te gebruiken in plaats van uranium in een kernsplijtingwapen. Op deze manier leerde Kurchatov veel van het Manhattan project. De Sovjet-Unie testte zijn eerste kernwapen in augustus 1949. De RDS-1 (Russisch: -1) (ook bekend als de eerste Lightning) werd voor het eerst nucleaire de Sovjet-Unie het wapen te testen. In het westen, was het code-Joe-1 genoemd, een verwijzing naar Stalin. Het was test-ontplofte op 29 augustus 1949 om Semipalatinsk, Kazachse SSR, na een top-secret R D project. [1] Het wapen werd ontworpen in het Kurchatov Instituut-op het moment dat officieel bekend staat als â€Å"Laboratorium 2,† maar aangewezen als het â€Å"kantoor† of â€Å"basis† in interne documenten-te beginnen in april 1946. Een uranium-235 werd gebouwd in de buurt van Chelyabinsk in 1948 [1]. De RDS-1 explosie leverde 22 kiloton TNT, vergelijkbaar met de Amerikaanse Gadget en Fat Man bommen. Op aandringen van Lavrenti Beria, werd de RDS-1 bom is ontworpen na de Fat Man bom op Nagasaki, Japan. De Russen noemden het eerste Lightning (Pervaya Molniya). Om de effecten van het nieuwe wapen, de werknemers gebouwde huizen gemaakt van hout en baksteen, samen met een brug en een gesimuleerde metro in de buurt van de test site te testen. Armor hardware en ongeveer 50 vliegtuigen werden ook aan de proeftuinen, evenals meer dan 1.500 dieren van de bom effecten op het leven te testen. [1] De resulterende gegevens bleek dat de RDS-explosie tot 50% meer destructief dan oorspronkelijk geraamd door de ingenieurs [1]. Er zijn verschillende verklaringen voor de USSR code-naam van het RDS-1, meestal een willekeurige aanduiding: een backronym â€Å"Special Jet Engine† (Reaktivnyi Dvigatel Specialnyi), of â€Å"Stalins Jet Engine† (Reaktivnyi Dvigatel Stalina), of â€Å"Rusland doet het zelf† (Rossija Delayet Sama). [1] Later werden ook wapens aangewezen RDS, maar met verschillende modelnummers. Reactie in het Westen Wanneer de radioactieve splijtingsproducten uit de test werden gedetecteerd door de US Air Force, de VS begon op het spoor van de nucleaire fallout puin te volgen. [2] President Truman kennis in de wereld van de situatie op 23 september 1949: â€Å"We hebben bewijzen dat binnen de afgelopen weken een atomaire explosie deed zich voor in de Sovjet-Unie †[3] Deze verklaring was een keerpunt in de Koude Oorlog, die net was begonnen. De Groene Run werd een geheime test uitgevoerd om de luchtmacht verkenningsvluchten voor toekomstige detecties van de Sovjet-kernproeven te helpen. [4] Nadat de Sovjet-Unie werd bevestigd in het bezit van de atoombom, de druk gemonteerd op de ontwikkeling en productie van de eerste waterstofbom